Έχοντας στο πορτμπαγκαζ του αυτοκινήτου τα σκηνικά της παράστασης και τις κούκλες, φεύγω από το εργαστήρι Ayusaya και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής… ανοίγω την πόρτα του σπιτιού. Συναισθήματα κι αισθήσεις ανάμεικτα…….Χαρά, λύπη, κιόλας νοσταλγία, πλήρωση, ικανοποίηση, ευχαρίστηση, κούραση, γνώση…. Και μια απίστευτη ενέργεια που δεν δικαιολογείται από τον φόρτο της εργασίας των προηγούμενων ημερών, αλλά δικαιολογείται από την ημέρα της κρίσης: την ημέρα της παράστασης. «Παράσταση σημαίνει παρίσταμαι εκεί για εσάς» μου είχε πει την προηγούμενη μέρα ο δάσκαλος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με χαλαρώσει από το άγχος μου και την πίστη μου ότι όλα θα πανε στραβά στη παράσταση. Τον άκουσα, αλλά δεν ήθελα και να τον ακούσω γιατί είχα τόσο αρνητικές σκέψεις εκείνη την στιγμή που δεν με βοηθούσε τίποτα. Είπε κι άλλα ωραία πράγματα και φυσικά βοηθητικά, αλλά εκείνη την μέρα έπρεπε να γκρινιάξω και να πέσω ψυχολογικά για να είμαι ήρεμη την μέρα της παράστασης.
Σκέψεις που δεν βοήθησαν αλλά έγιναν: «Τι κάνω εγώ τώρα; Πως
μου ήρθε να κάνω κουκλοθέατρο; Γιατί δεν κάθομαι στην ησυχία μου κι επιλέγω αντί
να αράξω στην άδεια μου να ζοριστώ; Αξίζει η παράσταση που ετοίμασα να την δει
κάποιος ή είναι τόσο απλή και καθημερινή που θα γίνει βαρετή;» Κι εκείνη την
ώρα ήχησε ένα καμπανάκι ή ήρθε μια φλασιά, θεία φώτιση, όπως θέλει ο καθένας να
το πει: «από πότε ο έρωτας είναι πεζός
και βαρετός; «Έρως ανίκατε μάχαν», «Θα πενθώ πάντα για σένα, μόνος, στον
παράδεισο…», «Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου…» …….. Πως μπόρεσα καν να υποτιμήσω μια
έννοια που την ζούμε, την τραγουδάμε, την φοβόμαστε, την προσμένουμε, την καλούμε,
την διώχνουμε και γύρω της τελικά πλέκεται όλη η ανθρώπινη και συμπαντική ύπαρξη;
Συμπέρασμα πρώτο: οι κούκλες οδηγούν την παράσταση και ποτέ
μην λες ποτέ. Εγώ ήξερα ποια θα ήταν η μια κούκλα μου πριν βρω την ιδέα της παράστασης.
Η γοργόνα. Το μόνο που ήμουν σίγουρη . Όταν έψαχνα μέσα μου να βρω την ιδέα
πάνω στην οποία θα δομηθεί η παράστασή μου, είχα αποκλείσει την ιδέα του έρωτα….
Ο έχων το κληρονομικό χάρισμα της μαντείας δάσκαλος μας ο Στάθης (ένα από τα
πολλά του χαρίσματα), όταν έσπαγα το κεφάλι μου να πλέξω έναν δικό μου μύθο για
την γοργόνα μου είχε πει: «Ένας ψαράς και μια γοργόνα που ερωτεύονται» και είχα
απαντήσει: «δεν θέλω κάτι τέτοιο, θέλω μια πιο ευφάνταστη ιστορία, όχι να
ερωτεύονται». Γιατί είχα στο μυαλό μου ένα πλάσμα που θέλει να γνωρίσει την
μισή του ανθρώπινη φύση, κατά προτίμηση όχι μέσα από τον έρωτα…….Μου φαινόταν
χαζό, πεζό…Λες κι οι ερωτευμένοι χαζεύουν και δεν γνωρίζουν τον κόσμο μέσα από
τα μάτια του έρωτα, που ίσως να τον κάνουν και πιο όμορφο από ότι είναι………
Γιατί ο έρωτας αλλοιώνει την κρίση μας, έτσι μας έχουν μάθει οι ψυχολόγοι και
δεν έχουν καθόλου άδικο. Αλλά στην δραματουργία της παράστασής μου ίσως να μην
ενοχλούσε αυτή η οπτική και δεν το αντιλαμβανόμουν. Γιατί επιλέγοντας ένα θέμα
για μια παράσταση, δεν επιλέγει κανείς να καταπιαστεί με όλες τις πλευρές του. Ξεχνούσα
επίσης ότι ήταν μια παράσταση- μάθημα του εργαστηρίου κι όχι η τελειωτική
παράσταση που δεν επιδέχεται αλλαγές στο μέλλον. .. Η αιώνια παγίδα του μυαλού.
Να κάνεις κάτι τέλειο. Ουτοπία.
Προχωρώντας τις κατασκευές και πιεσμένη από τον χρόνο, γιατί
ήθελα να φτιάξω 100, που λέει ο λόγος, κουκλάκια (βασικά πέντε) κι επειδή κι
αυτό το εργαστήρι κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει και ο Στάθης να ελευθερωθεί
από τις τέσσερις εν δυνάμει- κουκλοπαίκτριες του και να συνεχίσει την καριέρα
και ζωή του, κατέληξα στην κατασκευή τριών μαριονεττών. Και ο έρωτας ήρθε από εκεί
που δεν το περίμενα και τρύπωσε στην παράστασή μου πιο πολύ από ότι φανταζόμουν
κι έγινε πρωταγωνιστής…….. Όπως ακριβώς γίνεται και στη ζωή. Για αλλού ξεκίνησα
κι αλλού η παράσταση με πήγε. Γιατί αυτές οι τρεις μαριονέττες, όταν σκαλίστηκαν,
δέθηκαν, βάφτηκαν κι ετοιμάστηκαν, αμέσως απέκτησαν ζωή, χαρακτήρα και οδήγησαν
τις πρόβες στο τελειωτικό σενάριο. Κι αυτό γιατί είχαν τρόπο να στέκονται στην
σκηνή, συγκεκριμένες δυνατότητες που δεν τις είχα σκεφτεί όλες από πριν και μια
διάδραση μεταξύ τους. Τελικά ο κουκλοπαίκτης δεν κινεί τα νήματα κι η κούκλα
πάει όπου θέλει αυτός, αλλά αλληλεπιδρά μαζί της και οδηγούνται από κοινού.
Και μέσα σε όλες αυτές τις νέες εμπειρίες, την πορεία από
την εκμάθηση των υλικών, κατασκευών, στοιχείων μηχανικής, θεατρικής εμψύχωσης
κι πολλών άλλων, βρεθήκαμε να έχουμε δημιουργήσει τέσσερις παραστάσεις με την
προσωπική σφραγίδα της καθεμίας.
Ο Στάθης ήταν δάσκαλος,
καθοδηγητής, διακριτικός παρατηρητής και με το απίστευτο μεράκι που τον διακρίνει,
έδωσε όλο τον χρόνο και την ενέργεια του για να εκπληρώσει η καθεμιά μας το
όνειρό της. Μας άφησε την απόλυτη ελευθερία να επιλέξουμε τι θα κάνουμε, άσχετα
από τον φόρτο εργασίας που θα επωμιζόταν ο ίδιος και ήταν εκεί. Απλά ήταν εκεί
σε όλα. Με όρεξη, υπομονή, υπευθυνότητα και επαγγελματισμό, ορμώμενος από την
τεράστια αγάπη του για το κουκλοθέατρο. Ήταν ο τέλειος δάσκαλος γιατί δεν μας κακόμαθε,
αλλά και μας κακόμαθε ταυτόχρονα.
Αλλά κι η Ελένη ήταν εκεί με το μπρίο της, την εξωστρέφειά της,
το αλληλέγγυο πνεύμα της, η Ιωάννα με την θετική της ενέργεια, την γλυκύτητα
και την ανεκτικότητά της, η Μυρσίνη με την προσωπική της άποψη για τα πράγματα,
την ευαισθησία της και την πρωτοβουλία που τη διακρίνει. Ήμασταν μια υπέροχη
ομάδα!!!!!
Από χθες το βράδυ βλέπουμε τον κόσμο λίγο διαφορετικά εμείς
και το κοινό μας. Το ψάρι της Μυρσίνης μας έμαθε να αναζητάμε τι θα κρατήσουμε
και τι θα αφήσουμε για να φτάσουμε στην εσωτερική μας φώτιση, ξεπερνώντας τους
φόβους μας! Η Μισούζου της Ελένης μας άνοιξε τον δρόμο για την αυτογνωσία, μας έδειξε πως να επιμένουμε στον στόχο μας και να ξεπερνάμε τις δυσκολίες, μας ελευθέρωσε και
μας έφτασε ως τα αστέρια! Η βιβλιοθηκάριος της Ιωάννας μας έμαθε πως η τάξη κι
η αταξία μας είναι εξίσου χρήσιμες, γιατί η γνώση υπάρχει και στα δύο. Και στο
τέλος, η δική μου παράσταση μας θύμισε ότι η ομορφιά βρίσκεται στα απλά
πράγματα που είναι και τόσο δύσκολα ή δυσεύρετα ταυτόχρονα….Η φιλία, η
ανεμελιά, το αναπάντεχο, ο έρωτας με την ευρύτερη έννοια του για την ζωή……..Και
σίγουρα, όπως για τον ψαρά και την γοργόνα, όλα έρχονται εκεί που δεν τα
περιμένεις….Και εμείς δεν περιμέναμε να έχει τέτοια επίδραση πάνω μας ένα
εργαστήρι κουκλοθεάτρου όταν ξεκινήσαμε τον Οκτώβρη....
Από την βραδυά έμεινε
ένα αίσθημα: Συν+κίνηση….
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου