Έχοντας στο πορτμπαγκαζ του αυτοκινήτου τα σκηνικά της παράστασης και τις κούκλες, φεύγω από το εργαστήρι Ayusaya και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής… ανοίγω την πόρτα του σπιτιού. Συναισθήματα κι αισθήσεις ανάμεικτα…….Χαρά, λύπη, κιόλας νοσταλγία, πλήρωση, ικανοποίηση, ευχαρίστηση, κούραση, γνώση…. Και μια απίστευτη ενέργεια που δεν δικαιολογείται από τον φόρτο της εργασίας των προηγούμενων ημερών, αλλά δικαιολογείται από την ημέρα της κρίσης: την ημέρα της παράστασης. «Παράσταση σημαίνει παρίσταμαι εκεί για εσάς» μου είχε πει την προηγούμενη μέρα ο δάσκαλος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με χαλαρώσει από το άγχος μου και την πίστη μου ότι όλα θα πανε στραβά στη παράσταση. Τον άκουσα, αλλά δεν ήθελα και να τον ακούσω γιατί είχα τόσο αρνητικές σκέψεις εκείνη την στιγμή που δεν με βοηθούσε τίποτα. Είπε κι άλλα ωραία πράγματα και φυσικά βοηθητικά, αλλά εκείνη την μέρα έπρεπε να γκρινιάξω και να πέσω ψυχολογικά για να είμαι ήρεμη την μέρα της παράστασης. Σκέψεις που δεν βοήθησαν αλλά έγ