Είμαι ένα μικρό παιδί 10 χρονών και πάω στην Τετάρτη δημοτικού! Το μόνο που θα έπρεπε να με ενδιαφέρει είναι τα μαθήματά μου, να παίζω και να γελάω. Αλλά προχθές άκουσα ότι σε ένα άλλο σχολείο σαν το δικό μου στην Αμερική, κάποια παιδάκια σκοτώθηκαν από ένα μεγαλύτερο παιδί! Αναστατώθηκα…. Το άκουσα στη τηλεόραση και το συζητούσαν παντού: στη γειτo- νιά μου, στο σχολείο, στο σπίτι. Όλοι έλεγαν “ Ας κάνουμε μια προσευχή για αυτά τα παιδιά”. Εγώ πάλι σκέφτηκα, αυτός που σκότωσε τα παιδιά γιατί τον άφησαν να έχει όπλο; Εμένα οι γονείς μου και οι δασκαλοι μου στο σχολείο, μου βάζουν κανόνες και δε μπορώ να κάνω ότι θέλω. Καμιά φορά στεναχω- ριέμαι γιαυτό, αλλά αν κάνω κάτι άσχημο στους άλλους μετά στεναχωριέμαι περισσότερο. Απο τοτε που τα άκουσα όλα αυτά άρχισα να φοβάμαι, όπως δεν έχω φοβηθεί ποτέ ξανά στη ζωή μου. Πάντα νόμιζα ότι μόνο οι μεγάλοι πεθαίνουν. Η μαμά κι ο μπαμπάς μου, ακόμη κι η γιαγιά μου, λένε ότι αυ- τό είναι το φυσιολογικό. Εκτός αν κάποιος έχει μια αρρώστια. Κι αυτό